Piosenka którą bym zaśpiewał
Niechby się nawet lud naśmiewał
Wokalny słysząc antytalent
Ten zamiar we mnie wciąż dojrzewa
I adwersarzy wszystkich zlewam
Bo wstydził się nie będę wcale

W jej słowach ujmę to najprościej
Że w moim boku utkwił oścień
I że się z każdym dniem wykrwawiam
Przy sporej sile słusznym wzroście
Najmniejszej ugnę się ripoście
Więc byś słuchała nie namawiam

W jej rymach zawrzeć będę umiał
Zawiłość której nie rozumiał
Żaden poeta choć się starał
I choć z pozoru tracąc umiar
Zbędne emocje w sobie stłumiał
W alkoholowych tkwiąc oparach

Niejeden przecież zmarł przedwcześnie
Kilku odeszło właśnie we śnie
W jego odmętach łowiąc sedno
Inni zapili się na amen
Wódka płynęła jak atrament
A im zaś było wszystko jedno

Jeden mi znany poszedł drogą
Dla tych co własnych słów nie mogą
Ani okiełznać ani posiąść
A że się stała rzecz w mieszkaniu
Pod żyrandolem choć w ubraniu
Na własnym pasku wisiał boso*

Ze snu wyrwany jak wspomniałem
Prawie pamiętam strofy całe
Jak kwestię swą pamięta błazen
Z okien się sączy blask przedświtu
A ty nade mną się ulituj
To sen był tylko i tym razem