Dziewięć komentarzy o Partii Komunistycznej - część I

Anonimowy | Książki | 2005-10-28

Dziewięć komentarzy o Partii Komunistycznej
The Epoch Times
Copyright by the Epoh Times 2004.

I wydanie w języku chińskim, szczegóły ze zrozumiałych względów niejawne.

II wydanie w języku angielskim Yih Chyun Corp. NJ, USA, printed in Taiwan.

I wydanie w języku polskim Polscy Wolontariusze Epoh Times

Zgodę na publikację otrzymaliśmy za pośrednictwem Polskiej Grupy Falun Gong

Część I

Wstęp do wydania w „Kontratekstach”

„Dziewięć komentarzy o Partii Komunistycznej” jest książką opracowaną w konspiracji przez autorów chińskich, którzy ze zrozumiałych względów nie ujawniają swych nazwisk. Książka była rozprowadzana w konspiracji w Chinach i jak podaje ruch Falun Gong spowodowała liczne rezygnacje z członkostwa w KPCh. Informacje te na razie nie są możliwe do zweryfikowania ani do oceny skali zjawiska. Kolejne wydanie w języku angielskim ukazało się w USA i na Taiwanie. Według nadchodzących informacji książka spowodowała ostrą reakcję władz chińskich, w tym liczne aresztowania jej kolporterów i czytelników.

Czym jest „Dziewięć komentarzy o Partii Komunistycznej”? Nie jest to opracowanie naukowe, choć za takie stara się uchodzić. Raczej jest to książka propagandowo-historyczna. Dla polskiego badacza jest cennym źródłem wiadomości, nie tyle o najnowszej historii Chin, co o stanie świadomości krytycznej wobec KPCh części elity chińskiego społeczeństwa. Celowo nie poprawialiśmy niezgrabności w redakcji tekstu i pewnych jego błędów, by publikacja nie utraciła waloru autentyku. Uważny czytelnik znajdzie szereg pomyłek w nazwach, jak np. Japońska Armia Czerwona zamiast Japońska Frakcja Czerwonej Armii. Błędy te występują także w tekście angielskim. Polski czytelnik zauważy ze zdziwieniem, że sposób myślenia opozycjonistów chińskich nieraz bardzo odbiega od naszego. Przykładem niech będzie pretensja do KPCh o dopuszczenie do niepodległości Mongolii. Autorzy krytykując partię, jednocześnie posługują się językiem propagandy tej partii z silnym zabarwieniem nacjonalistycznym. Zwracają też uwagę oszacowania liczby ofiar komunizmu podawane przez autorów. Liczba 80 milionów jest wyraźnie większa od podawanej przez autorów „Czarnej księgi komunizmu” (68 mln.).

Dlaczego książkę tę jednak warto poznać? Po raz pierwszy w komunistycznych Chinach pojawia się publikacja tak krytyczna wobec KPCh. Są to skutki szerokiej kampanii represji wobec związku Falun Dafa, którego uczestnicy uprawiali gimnastykę qigong w stylu Falun. Kampania ta rozpoczęła się w 1999 roku, na osobisty rozkaz Jiang Zemina, gdy partia i służba bezpieczeństwa zorientowały się w ogromnej liczebności związku (ok. 100 mln. ludzi w samych Chinach i ok. 30 mln. za granicą), oraz w tym, że do związku należy wielu członków KPCh, milicjantów i wojskowych. Partia komunistyczna po prostu się przestraszyła.

Związek Falun Dafa początkowo był całkowicie apolityczny, zajmował się tylko gimnastyką zdrowotną gigong. Pod wpływam represji zaczął ewoluować. Początkowo tylko się bronił apelując do władz o zaprzestanie prześladowań. Później zaczął publikować dokumentację przypadków łamania praw człowieka, które dotykały tylko jego członków. Zaczęły się ukazywać na ten temat obszerne, liczące po kilkaset stron formatu A4 opracowania ilustrowane licznymi zdjęciami. W 2003 roku powstała organizacja-przybudówka związku: The Falun Gong Human Rights Working Group, której pierwsze publikacje ukazały się w 2004 roku. Obecna publikacja świadczy o tym, że związek ewoluował już na pozycję typowego ruchu politycznego o wyraźnym ostrzu antykomunistycznym. Trudno się oprzeć refleksji, że w Chińskiej Republice Ludowej po raz pierwszy pojawiła się liczna (choć na pewno nie tak liczna, jak na początku) podziemna organizacja polityczna.

Samo zjawisko, jakim jest ruch Falun Dafa powinno zwrócić większą niż dotąd uwagę politologów. Opresyjne państwo nie zdołało rozbić tego ruchu przez 6 lat, co więcej wygląda na to, że jego siła obecnie rośnie. Ciekawa jest też sama struktura związku, jakby żywcem skopiowana z rozwiązań polskiej podziemnej Solidarności okresu stanu wojennego. Przywództwo wyznacza tylko główne kierunki działań, zaś luźne grupy oporu są całkowicie samodzielne, samofinansujące, same podejmują inicjatywy i nie tworzą żadnej hierarchicznej struktury. Mimo to wykazały się zdolnością do organizowania dobrze przygotowanych masowych wystąpień i do takich działań, jak konspiracyjne radio (znów jakby kalka Radia Solidarność) a nawet przejęcie sygnału telewizji satelitarnej i nadanie własnego programu. W dodatku organizacja ta łączy cechy typowego dla kultury chińskiej tajnego stowarzyszenia (nazwa Zhuan Falun) z nowoczesnością, czego objawem jest posługiwanie się komunikacją przez Internet.

W Chinach na pewno coś się zmienia, za wcześnie jednak wróżyć już teraz upadek komunizmu w tym kraju.

Prof. dr hab. Waldemar Jan Dziak


Krzystof Łoziński

 

 

Wstęp

Po ponad dekadzie od upadku byłego Związku Radzieckiego i komunistycznych reżimów w Europie Wschodniej, na całym świecie został odrzucony międzynarodowy ruch komunistyczny. Upadek Komunistycznej Partii Chin jest tylko kwestią czasu.

Niemniej jednak, Komunistyczna Partia Chin (KPCh) zanim całkowicie się rozpadnie, próbuje związać swój los z narodem chińskim, z jego 5000-letnią cywilizacją. Stanowi to katastrofę dla narodu chińskiego. Naród chiński musi zatem stanąć w obliczu takich nieuniknionych pytań jak: jak powinien postrzegać KPCh, w jaki sposób przekształcić Chiny społeczeństwo bez KPCh i jak przekazać dalej dziedzictwo Chin. „The Epoch Times” publikuje obecnie specjalną serię wydawniczą zatytułowaną „Dziewięć komentarzy na temat Partii Komunistycznej”. Zanim na trumnie KPCh zostanie złożone wieko, chcemy przekazać ostateczny osąd jej i międzynarodowego ruchu komunistycznego, który nękał ludzkość swą plagą przez ponad wiek.

Przez ponad 80 lat wszystko, czego dotknęła KPCh, zostało zniszczone przy użyciu kłamstw, wojen, głodu, tyranii, masakr i terroru. Tradycyjne wierzenia i wartości zostały brutalnie zniszczone. Pierwotne poglądy etyczne i pierwotne struktury społeczne zostały siłą rozdarte i zatracone. Zrozumienie, miłość i harmonia zostały obrócone w walkę i nienawiść. Szacunek i wdzięczność w stosunku do niebios i ziemi zostały zastąpione arogancką żądzą „walki z niebem i ziemią”. Skutkiem tego jest całkowity upadek systemów społecznych, moralnych i ekologicznych oraz głęboki kryzys dla narodu chińskiego i tak naprawdę dla ludzkości. Wszystkie te klęski i plagi zostały spowodowane działaniem rozmyślnym planowaniem, organizacją i kontrolą KPCh.

Sławny chiński wiersz mówi: „Na próżno głęboko wzdycham nad opadającymi kwiatami.” Bliski jest koniec reżimu komunistycznego, który ostatkiem sił walczy o przetrwanie. Dni przed jego upadkiem są policzone. „The Epoch Times” uważa, że nastał już odpowiedni czas, zanim KPCh całkowicie zginie, by przyjrzeć się z uwagą przeszłości w celu pełnego ukazania, jak ten największy w historii kult ucieleśnił niegodziwość wszelkich czasów i miejsc. Żywimy nadzieję, że ci, którzy są nadal zwodzeni przez KPCh, jasno teraz dojrzą jej naturę, oczyszczą ducha z jej trucizny, wyplączą swe umysły z jej przepełnionej złem kontroli, wyzwolą się z kajdan terroru i na dobre porzucą wszelkie o niej iluzje.

Panowanie KPCh jest najciemniejszą i najbardziej absurdalną stronicą w chińskiej historii. Pośród niekończącej się listy zbrodni, zapewne najpodlejsze są prześladowania wymierzone w Falun Gong. Prześladując „Prawdę, Miłosierdzie, Tolerancję”, Jiang Zemin przybił ostatni gwóźdź do trumny KPCh. „The Epoch Times” wierzy, że poprzez zrozumienie prawdziwej historii KPCh, możemy pomóc w uniknięciu podobnych tragedii raz na zawsze. Jednocześnie żywimy nadzieję, że każdy z nas zastanowi się nad naszymi ukrytymi w głębi myślami i zbada, czy nasze tchórzostwo i pójście na kompromis nie uczyniły z nas współwinnymi wielu tragedii, których można było uniknąć.

Tytuły „Dziewięciu komentarzy na temat Partii Komunistycznej”:

1. Co to jest Partia Komunistyczna?
2. O początkach Komunistycznej Partii Chin
3. O tyranii Komunistycznej Partii Chin
4. O tym, jak Komunistyczna Partia Chin jest siłą sprzeciwiającą się wszechświatu
5. O zmowie Jiang Zemina z Komunistyczną Partią Chin, by prześladować Falun Gong
6. O tym, jak Komunistyczna Partia Chin zniszczyła tradycyjną kulturę
7. O historii mordowania przez Komunistyczną Partię Chin
8. O tym, jak Komunistyczna Partia Chin jest kultem zła
9. O pozbawionej skrupułów naturze Komunistycznej Partii Chin

Zespół Redakcyjny „The Epoch Times”       

(Aktualizacja 06-07-2005)

Komentarze Epoch Times na temat Partii Komunistycznej - Część 1
Co to jest partia komunistyczna?


Słowo wstępne

Przez ponad pięć tysięcy lat naród chiński tworzył wspaniałą cywilizację na ziemiach, wzbogacanych Żółtą Rzeką i rzeką Jangcy. Podczas tego długiego okresu czasu jedne dynastie następowały, inne odchodziły, a kultura chińska wzrastała i zanikała. Na historycznej scenie Chin odgrywały się wielkie i poruszające wydarzenia.

Rok 1840, powszechnie uważany przez historyków za początek współczesnej ery Chin, zaznacza rozpoczęcie dziejów Chin od przejścia z tradycji do nowoczesności. Chińska cywilizacja doświadczyła czterech głównych epizodów wyzwań i ich następstw. Pierwszymi trzema epizodami były: inwazja Pekinu na początku lat 60-tych XIX w. przez połączone siły angielsko-francuskie, wojna chińsko-japońska (zwana również „Wojną Jiawu”) w 1894 r. i wojna rosyjsko-japońska na północnym wschodzie Chin w 1906 r. Na te trzy wyzwania Chiny odpowiedziały ruchem pro-zachodnim, który cechował się importem nowoczesnych dóbr i broni, reformą instytucjonalną poprzez Reformy Stu Dni w 1898 r. [1] oraz próbą ustanowienia prawa konstytucyjnego w końcowych latach panowania dynastii Qing, a następnie Rewolucją Xinhai (lub Rewolucją Hsinhai) w roku 1911. [2]

Pod koniec I Wojny Światowej, Chiny, mimo, że wyszły z niej zwycięsko, nie zaliczały się w tym czasie do grupy państw silniejszych. Wielu Chińczyków wierzyło, że reakcje na pierwsze trzy epizody odniosły porażkę. Ruch Czwartego Maja [3] poprowadzi więc do czwartej próby odpowiedzi na poprzednie wyzwania, a kulminacją będzie kompletne uzachodnienie chińskiej kultury poprzez ruch komunistyczny i ekstremalną rewolucję.

Niniejszy artykuł dotyczy wyniku ostatniego epizodu, którym jest ruch komunistyczny i Partia Komunistyczna. Przyjrzyjmy się bliżej skutkom tego, co wybrały Chiny, lub co zostało Chinom narzucone z zewnątrz, gdzie po ponad 160 latach nastąpiło prawie 100 milionów zgonów z przyczyn innych niż naturalne oraz zniszczenie prawie całej tradycyjnej chińskiej kultury i cywilizacji.

******************

I. Poleganie na przemocy i terrorze celem zdobycia i utrzymania władzy

„Komuniści gardzą ukrywaniem swych poglądów i celów. Otwarcie deklarują, że ich cele mogą zostać spełnione jedynie przez brutalne obalenie wszystkich istniejących warunków społecznych.” [4] Cytat ten zapożyczony został z końcowego paragrafu Manifestu Komunistycznego, głównego dokumentu Partii Komunistycznej. Przemoc jest jednym z głównych sposobów, za pomocą, którego Partia Komunistyczna pozyskała władzę. Ta charakterystyczna cecha została przekazana wszystkim późniejszym formom Partii, jakie powstawały od czasu jej narodzenia.

W rzeczywistości, pierwsza Partia Komunistyczna została założona na świecie wiele lat po śmierci Karola Marksa. W następnym roku po Rewolucji Październikowej w 1917 roku, narodziła się Rosyjska Partia Komunistyczna (Bolszewików), znana później jako „Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego”. Partia ta wyrosła na bazie przemocy przeciwko „wrogom klasowym” i podtrzymywana była przez przemoc stosowaną wobec członków Partii i zwykłych obywateli. Podczas czystek Stalinowskich w latach 30-tych, Rosyjska Partia Komunistyczna wymordowała ponad 20 milionów tak zwanych szpiegów i zdrajców oraz tych, których podejrzewano o posiadanie odmiennych poglądów.

Komunistyczna Partia Chin (KPCh) zaczynała początkowo jako filia Radzieckiej Partii Komunistycznej w Trzeciej Międzynarodówce Komunistycznej. Dlatego też w naturalny sposób odziedziczyła chęć do zabijania. Podczas pierwszej chińskiej wojny domowej pomiędzy Komunistami a Kuomintangiem pomiędzy 1927 i 1936 rokiem, populacja prowincji Jiangxi zmalała z ponad 20 milionów do około 10 milionów. Patrząc tylko na te liczby, można zobaczyć ogrom szkód wyrządzonych przez KPCh i przemoc, jakiej użyła.

Użycie przemocy może być nie do uniknięcia podczas próby zdobycia władzy politycznej, ale nigdy wcześniej nie było reżimu tak żądnego zabijania jak KPCh, zwłaszcza podczas stosunkowo spokojnych okresów. Od 1949 roku, liczba zgonów spowodowanych przez przemoc KPCh przekroczyła całkowitą liczbę osób poległych podczas wojen prowadzonych pomiędzy 1927 a 1949 rokiem.

Doskonałym przykładem użycia przemocy przez Partię Komunistyczną jest jej poparcie udzielone Czerwonym Khmerom w Kambodży. Pod panowaniem Czerwonych Khmerów, jedna czwarta populacji Kambodży, włączając w to większość chińskich imigrantów i ich potomków, została wymordowana. Chiny nadal blokują międzynarodową społeczność przed postawieniem Czerwonych Khmerów przed sądem, by ukryć okryty złą sławą udział KPCh w tym ludobójstwie.

KPCh ma bliskie powiązania z najbrutalniejszymi siłami rewolucyjnymi i despotycznymi reżimami świata. Poza Czerwonymi Khmerami wyróżnia się Partie Komunistyczne takie jak: Indonezji, Filipin, Malezji, Wietnamu, Birmy, Laosu i Nepalu, z których wszystkie zostały założone dzięki wsparciu KPCh. Wielu przywódców w tych Partiach Komunistycznych to Chińczycy; niektórzy z nich po dziś dzień ukrywają się na terenie Chin.

Inne Partie Komunistyczne, opierające się na Maoizmie, to Świetlisty Szlak Ameryki Południowej i Japońska Armia Czerwona, których okrucieństwo zostało potępione przez społeczność światową.

Jedną z teorii stosowanych przez komunistów jest darwinizm społeczny. Partia Komunistyczna używa idei darwinowskich walk między gatunkami o ich przetrwanie, stosując je wobec relacji międzyludzkich i ludzkiej historii, utrzymując, że walka klas jest jedyną siłą napędową rozwoju społecznego. Walka, tym samym, stała się pierwszym „przykazaniem” Partii Komunistycznej; stała się narzędziem do zdobycia i utrzymania politycznej kontroli. Słynne powiedzenie Mao wyraźnie zdradza tę logikę przetrwania silniejszego: „Z 800 milionami ludzi, jak może się coś udać bez zastosowania walki?”

Kolejne twierdzenie Mao jest podobnie popularne: Rewolucja Kulturalna powinna być przeprowadzana „co siedem lub osiem lat”. [5] Stale powtarzane użycie siły jest istotnym sposobem dla KPCh w utrzymaniu swej władzy w Chinach. Celem użycia przemocy jest stworzenie terroru. Każda walka i kampania ruchu służyły jako trening terroru tak, by naród chiński drżał w sercach i poddawany terrorowi, stopniowo stawał się zniewolony, pod kontrolą KPCh.

Dziś terroryzm stał się głównym wrogiem cywilizowanego i wolnego świata. Praktykowanie brutalnego terroru przez KPCh, dzięki aparatowi państwowemu, odbywało i odbywa się na większą skalę, trwa o wiele dłużej, a i w rezultatach jest bardziej pustoszące. Dziś, w XXI wieku, nie powinniśmy zapominać dziedzicznego charakteru Partii Komunistycznej, gdyż zdecydowanie odegra to kiedyś znaczącą rolę, jeśli chodzi o przyszły los KPCh.

******************

II. Używanie kłamstw do usprawiedliwienia przemocy

Poziom cywilizacji można zmierzyć tym, do jakiego stopnia używana jest przez reżim przemoc. Uciekając się do używania przemocy, reżimy komunistyczne jasno reprezentują olbrzymi krok wstecz dla ludzkiej cywilizacji. Na nieszczęście, Partia Komunistyczna została postrzeżona jako progresywna przez tych, którzy wierzą, że przemoc jest podstawowym i niezbędnym środkiem postępu społecznego.

Akceptację przemocy należy postrzegać jako niezrównane i zręczne zastosowanie przez KPCh oszustw i kłamstw, co stanowi drugą dziedziczną cechę Partii Komunistycznej.

„Od małego uważaliśmy Stany Zjednoczone za uroczy kraj. Wierzymy, że jest to częściowo skutkiem tego, że Stany Zjednoczone nigdy nie okupowały naszego kraju, ani nie zaatakowały Chin w jakikolwiek sposób. Co bardziej zasadnicze, naród chiński posiada dobre zdanie o Stanach Zjednoczonych opierając się na demokratycznym i otwartym charakterze ich mieszkańców.”

Cytat ten pochodzi z artykułu od redakcji opublikowanego dnia 4 lipca 1947 roku przez oficjalną gazetę KPCh Xinhua Daily. Zaledwie trzy lata później, KPCh wysłała żołnierzy, by walczyć z piechotą amerykańską w Północnej Korei, obrazując Amerykanów, jako najbardziej złych imperialistów na świecie. Każdy Chińczyk z terytorium Chin kontynentalnych byłby zdziwiony, czytając niniejszy artykuł redakcyjny, który został napisany ponad 50 lat temu. KPCh zakazała wszelkich publikacji, cytujących podobne wczesne ustępy i opublikowała od nowa napisane wersje.

Od momentu dojścia do władzy, KPCh stosowała podobne sztuczki w każdej poszczególnej kampanii ruchu, włączając eliminowanie kontrrewolucjonistów (1950-1953), „partnerstwo” państwowych i prywatnych przedsiębiorstw (1954-1957), ruch anty-prawicowy (1957), Rewolucję Kulturalną (1966-1976), masakrę na placu Tiananmen (1989), a ostatnio prześladowania Falun Gong rozpoczęte w 1999 roku. Najbardziej niesławnym przykładem były prześladowania intelektualistów w 1957 roku. KPCh wezwała wówczas intelektualistów do zaoferowania swoich opinii, a następnie zaczęła ich prześladować jako „prawicowców”, używając ich własnych przemówień, jako dowodów ich „zbrodni.” Kiedy ktoś krytykował prześladowania jako spisek, lub „intrygę w ciemności” Mao publicznie stwierdził: „To nie jest żadna intryga w ciemności, ale otwarcie stosowany fortel”.

Oszustwa i kłamstwa odgrywały bardzo ważną rolę w zdobyciu i utrzymaniu władzy przez KPCh. Chiny szczycą się najdłuższą i najbardziej kompletną historią na świecie, a chińscy intelektualiści od starożytnych czasów posiadali największą wiarę. Chińczycy korzystali z historii, by oszacować aktualną rzeczywistość, a nawet, by osiągnąć osobiste udoskonalenie duchowe. Celem sprawienia, by historia służyła obecnemu reżimowi, KPCh często praktykowała zmienianie i zatajanie faktów historycznych. W swojej propagandzie i publikacjach KPCh na nowo napisała historię począwszy od okresów tak wczesnych jak okres Wiosny i Jesieni (770-476 r. p.n.e.) i okres Walczących Państw (475-221 r. p.n.e.), do tak niedawnych jak Rewolucja Kulturalna. Takie zmienianie faktów historii kontynuowane jest przez ponad 50 lat od 1949 roku, a wszystkie wysiłki, by przywrócić prawdę historyczną były i są bezlitośnie blokowane i eliminowane przez KPCh.

Kiedy przemoc staje się za słaba by utrzymać kontrolę, KPCh ucieka się do oszustw i kłamstw, które służą jako usprawiedliwienie i maskują rządy przemocy.

Trzeba przyznać, że oszustwa i kłamstwa nie zostały wynalezione przez Partię Komunistyczną, ale są odwiecznymi nikczemnymi posunięciami, które Partia Komunistyczna bezwstydnie stosuje. KPCh obiecała ziemie chłopom, fabryki robotnikom, wolność i demokracje intelektualistom i pokój wszystkim. Żadna z tych obietnic nie została spełniona. Jedno oszukane pokolenie Chińczyków już umarło, a kolejne w dalszym ciągu jest oszukiwane. To jest największa rozpacz Chińczyków, najbardziej nieszczęśliwy aspekt chińskiego narodu.

******************

III. Zawsze zmieniające się zasady

W 2004 roku w telewizyjnej debacie, przed mającymi odbyć się wyborami prezydenckimi w Stanach Zjednoczonych, jeden kandydat na prezydenta powiedział, że można zmieniać taktykę, kiedy jest to potrzebne, ale nigdy nie można zmieniać swoich „przekonań” lub „rdzennych wartości”; w przeciwnym wypadku „nie jest się wiarygodnym”. [6] To stwierdzenie prawdziwie wyjaśnia powszechną zasadę.

Partia Komunistyczna jest typowym przykładem. Mianowicie, od czasu swego założenia 80 lat temu, KPCh przeprowadziła szesnaście państwowych spotkań przedstawicieli, podczas których szesnastokrotnie modyfikowano Statut Partii. W ciągu ponad pięciu dekad, odkąd KPCh doszła od władzy, dokonała ona pięciu zasadniczych modyfikacji Konstytucji państwa.

Ideałem Partii Komunistycznej jest równość społeczna prowadząca do społeczeństwa komunistycznego. Dziś jednakże, kontrolowane przez komunizm Chiny, stały się państwem o najpoważniejszej nierównomierności ekonomicznej na świecie. Wielu członków KPCh stało się niesamowicie bogatymi, podczas gdy 800 milionów obywateli Chin mieszkających na terenach wiejskich pogrążonych jest w biedzie.

Dominujące teorie KPCh rozpoczęły się od okresu marksizmu-leninizmu, do czego dodano maoizm, a następnie przemyślenia Denga i ostatnio zasadę „Trzech Reprezentacji” Jianga. Marksizm-leninizm i maoizm wcale nie są zgodne z ideologiami Denga i Jianga – w zasadzie są im przeciwne. Mieszanina komunistycznych teorii stosowanych przez KPCh jest prawdziwą rzadkością w historii ludzkości.

Stale ewoluujące zasady KPCh często przeczyły sobie nawzajem. Od idei globalnej integracji, stawianej wyżej niż państwo, do dzisiejszego ekstremalnego nacjonalizmu, od pozbywania się własności prywatnej i wszelkich klas wykorzystujących, do dzisiejszego promowania i zachęcania kapitalistów do zapisywania się do Partii, wczorajsze zasady zostały postawione do góry nogami w dzisiejszej polityce, z dalszymi zmianami oczekiwanymi nazajutrz. Nie ma znaczenia, jak często KPCh zmienia swe zasady, cel pozostaje jasny: zdobywanie i utrzymywanie władzy oraz podtrzymywanie absolutnej kontroli nad społeczeństwem.

W historii KPCh miało miejsce ponad dziesięć ruchów, które były walką „na śmierć i życie”. W rzeczywistości, wszystkie te konflikty pokrywały się z przekazywaniem władzy, podążając za zmianami podstawowych zasad Partii.

Każda zmiana zasad spowodowana była nieuniknionym kryzysem dotykającym KPCh, grożącym jej zasadności i przetrwaniu. Czy to kolaborowanie z Partią Kuomintangu, ocieplenie polityczne w stronę Stanów Zjednoczonych, ekonomiczne reformy i ekspansja rynku, czy też promowanie nacjonalizmu – każda z tych decyzji podjęta została w czasach kryzysu i wszystkie one miały ścisły związek ze zdobywaniem i umacnianiem władzy. Każdy cykl grupy cierpiącej prześladowania, a następnie odwrócenia tego prześladowania był połączony ze zmianami podstawowych zasad KPCh.

Zachodnie powiedzenie mówi, że prawda jest trwała, a kłamstwa zmienne. W tym powiedzeniu kryje się mądrość.

******************

IV. Jak natura Partii zastępuje i eliminuje naturę człowieka

KPCh jest autorytarnym reżimem opartym na leninizmie. Od zarania powstania Partii, ustalono trzy podstawowe kierunki, tj. kierunek intelektualny, kierunek polityczny i kierunek organizacyjny. Kierunek intelektualny odnosi się do filozoficznego podłoża Partii Komunistycznej. Kierunek polityczny odnosi się do ustanawiania celów. Kierunek organizacyjny odnosi się do tego, w jaki sposób cele te realizowane są w granicach formy ścisłej organizacji.

Pierwszym i najważniejszym wymaganiem stawianym wszystkim członkom KPCh i tym rządzonym przez KPCh, jest bezwarunkowe wypełnianie rozkazów. O to właśnie chodzi w kierunku organizacyjnym.

W Chinach większość ludzi wie o podwójnej osobowości członków KPCh. Podczas prywatnych interakcji członkowie KPCh są zwykłymi ludźmi z uczuciami szczęścia, złości, żalu i radości. Posiadają zarówno ludzkie zalety jak i wady. Mogą być rodzicami, mężami, żonami lub przyjaciółmi. Jednak wyżej niż ludzka natura i uczucia znajduje się natura Partii, która według wymogów Partii Komunistycznej przewyższa samą ludzkość. Tym samym ludzkość staje się względna i podatna na zmiany, podczas gdy zasady Partii stają się absolutne, niepodlegające żadnym wątpliwościom, czy wyzwaniom.

Podczas Rewolucji Kulturalnej nazbyt powszechnym zjawiskiem było, że ojcowie i synowie torturowali siebie nawzajem, mężowie i żony walczyli przeciwko sobie, matki i córki donosiły na siebie nawzajem, studenci i nauczyciele traktowali siebie jak wrogów. W tych przypadkach natura Partii powodowała konflikty i nienawiść. Podczas wczesnych rządów KPCh, wielu wysoko postawionych urzędników KPCh było bezsilnych, gdy członkowie ich rodzin uznawani byli za wrogów klasowych. To również wywodziło się z natury Partii.

Panowanie natury Partii nad jednostką jest wynikiem  długotrwałego procesu indoktrynacji przez KPCh. Trening ten zaczyna się już w żłobkach i przedszkolach, gdzie nagradzane są pro-partyjne odpowiedzi na pytania; odpowiedzi, które nie zgadzają się ze zdrowym rozsądkiem, czy dziecięcą naturą. Uczniowie otrzymują edukację polityczną podczas uczęszczania do szkoły podstawowej, szkoły średniej aż do szkoły wyższej i uczą się przestrzegania sankcjonowanych przez Partię standardowych odpowiedzi; w przeciwnym wypadku nie mogą zdać egzaminu i ukończyć nauki.

Wypowiadając się publicznie, członek Partii musi pozostawać w zgodzie z kierunkiem Partii, nie zważając na to, jak myśli naprawdę. Struktura organizacyjna Partii Komunistycznej stanowi gigantyczną piramidę z władzą centralną na szczycie, kontrolującą całą jej hierarchię. Ta wyjątkowa struktura jest jedną z najważniejszych cech reżimu KPCh; cechą, która pomaga tworzyć całkowite podporządkowanie.

Obecnie KPCh zdegenerowała się do bytu politycznego walczącego o utrzymanie własnych interesów. Nie pożąda już dłużej żadnych wzniosłych celów komunizmu. Jednak organizacyjna struktura komunizmu nadal pozostaje a jej zapotrzebowanie na bezwarunkowe podporządkowanie się wcale się nie zmieniło. Partia ta, stawiająca się ponad ludzkością i ludzką naturą, usuwa wszelkie organizacje, czy osoby uważane za szkodliwe lub potencjalnie szkodliwe dla jej własnej władzy; bez względu, czy są to zwykli obywatele, czy wysoko postawieni urzędnicy KPCh.

******************

V. Nikczemny upiór przeciwstawia się naturze i ludzkiej naturze

Wszystko pod niebiosami przechodzi przez cykl narodzin, dojrzałości, schyłku i śmierci.

W przeciwieństwie do reżimu komunistycznego, niekomunistyczne społeczeństwa, nawet te cierpiące z powodu władzy totalitarnej i dyktatury, często pozwalają na pewien stopień samoorganizacji i samodeterminacji. Starożytne chińskie społeczeństwo było w rzeczywistości władane wedle podwójnej struktury. W regionach wiejskich klany były centrum niezależnej organizacji socjalnej, podczas, gdy regiony miejskie organizowały się wokół gildii. Władze od góry do dołu nie sięgały poniżej poziomu danych okręgów.

Reżim nazistowski, prawdopodobnie najokrutniejszy reżim dyktatorski poza Partią Komunistyczną, zezwalał na prawo do własności prywatnej. Reżimy komunistyczne wykorzeniły jakiekolwiek formy organizacji społecznych lub elementów niezależnych od Partii, zastępując je wysoce scentralizowaną od góry do dołu strukturą władzy.

Jeśli społeczne struktury od dołu do góry pozwalają na naturalne pojawianie się samodeterminacji jednostki lub grupy, wówczas reżim komunistyczny w swej esencji jest przeciwny naturze.

Partia Komunistyczna nie podtrzymuje uniwersalnych standardów ludzkiej natury. Pojęcia dobra i zła, jak i wszelkie prawa i reguły są dowolnie manipulowane. Komuniści nie pozwalają na mordowanie, z wyjątkiem tych, którzy są określeni mianem wrogów Partii Komunistycznej. Szacunek wobec rodziców jest mile widziany, z wyjątkiem, że nie do rodziców uważanych za wrogów klasowych. Dobroć, prawość, przyzwoitość, mądrość i uczciwość są wszystkie dobre, ale nie można ich stosować, jeśli Partia nie jest im przychylna lub nie chce uznać tych tradycyjnych wartości. Partia Komunistyczna całkowicie obala uniwersalne standardy ludzkiej natury i wznosi się na zasadach, które sprzeciwiają się ludzkiej naturze.

Niekomunistyczne społeczeństwa zazwyczaj uznają podwójną ludzką naturę dobra i zła oraz polegają one na stałych społecznych zobowiązaniach celem utrzymania równowagi w społeczeństwie. W komunistycznych społeczeństwach jednakże, zaprzecza się samemu pojęciu ludzkiej natury i nie uznaje się ani dobra, ani zła. Według Marksa, usuwanie pojęcia dobra i zła służy całkowitemu obaleniu nadbudowy starego społeczeństwa.

Partia Komunistyczna nie wierzy w Boga, ani nawet nie szanuje natury fizycznej. „Walka z niebiosami, wojna z Ziemią, walka pomiędzy ludźmi – tam spoczywa nieskończona radość”. To było motto KPCh podczas Rewolucji Kulturalnej. Ludowi Chin i ich ziemi zadano wielkie cierpienie.

Chińczycy wierzyli w jedność niebios i ludzi wedle tradycji. Lao Zi powiedział w Dao de Jing (Tao-Te Ching): „Ludzie podążają za ziemią, ziemia podąża wedle nieba, niebo podąża za Tao, a Tao podąża wedle tego, co naturalne”. [7] Ludzie i natura istnieją w związku pełnym harmonii w stale trwającym kosmosie.

Partia Komunistyczna jest pewnego rodzaju istotą. Jednakże sprzeciwia się ona naturze, niebiosom, ziemi i ludzkości. Jest ona upiorem występującym przeciw wszechświatowi.

******************

VI. Kilka cech opętania przez zło

Organa Partii Komunistycznej nigdy same nie brały udziału w produktywnych, czy kreatywnych działaniach. Jak tylko zagarnęły władzę, przyssały się do ludzi kontrolując i manipulując nimi. Ze strachu przed utratą kontroli rozszerzyły one swoją władzę w dół, aż do najbardziej podstawowych jednostek społecznych. Monopolizują one źródła produkcji i wyciągają bogactwo ze społeczeństwa.

W Chinach, KPCh rozciąga się wszędzie i kontroluje wszystko, ale nikt nigdy nie widział rejestru księgowości KPCh, jedynie rejestry księgowe państwa, lokalnych władz czy przedsiębiorstw. Od rządu centralnego po komitety wiejskie w obszarach rolniczych, urzędnicy miejscy zawsze zajmują niższe stanowiska niż kadra komunistyczna, tak więc władze komunalne muszą podążać za instrukcjami komitetów Partii Komunistycznej z tego samego poziomu. Wydatki Partii pokrywane są z jednostek komunalnych i księgowane są w systemie komunalnym.

Organizacja KPCh, jak ogromne, owładające, złe widmo, przykleja się do każdej pojedynczej jednostki i komórki chińskiego społeczeństwa tak ściśle, jak cień podążający za obiektem. Głęboko penetruje każdy włosek i każdą komórkę cielesną całego społeczeństwa, wysączając krew swoimi żyłami, przez to kontrolując i manipulując społeczeństwem.

Ta specyficzna struktura owładnięcia przez zło już w przeszłości istniała w ludzkiej historii, czy to częściowo, czy okresowo. Nigdy nie funkcjonowała przez tak długi czas i nie kontrolowała społeczeństwa tak bezwzględnie, jak pod rządami Partii Komunistycznej.

Z tego właśnie powodu rolnicy chińscy żyją w takiej biedzie i ubóstwie. Muszą oni nie tylko utrzymać zwykłych urzędników miejskich, ale również tyle samo lub nawet więcej kadr komunistycznych.

Z tej też przyczyny, chińscy robotnicy w szerokim zakresie utracili swoje zatrudnienie. Wszechobecna, owładająca i wysysająca krew KPCh przez wiele lat wyciągała fundusze z ich fabryk.

Z tego powodu chińskim intelektualistom jest tak trudno zyskać wolność intelektualną. Poza ich przełożonymi, wszędzie czają się cienie KPCh, niczego nie robiąc, tylko monitorując ludzi.

Owładający upiór musi całkowicie kontrolować umysł osoby, którą opętał, by wysączyć z niej energię, którą potrzebuje do swojego przetrwania.

Według nowoczesnych nauk politycznych, władza pochodzi z trzech głównych źródeł: siły, bogactwa i wiedzy. Partia Komunistyczna nigdy nie wahała się używać monopolu kontroli i siły, by okradać ludzi z ich własności. Co ważniejsze, pozbawiła ona ludzi prawa do wolności słowa i prasy. W celu utrzymania absolutnej kontroli władzy dopuściła się gwałtu na ludzkim duchu i jego woli. Patrząc z tego punktu widzenia, przepełniona złem, owładająca KPCh kontroluje społeczeństwo tak ściśle, że trudno to nawet porównać z jakimkolwiek innym reżimem na świecie.

******************

VII. Przebadaj sam siebie i pozbądź się opętania przez KPCh

W Manifeście Komunistycznym, pierwszym programowym dokumencie Partii Komunistycznej Marks oświadczył, że „W 1848 roku, upiór nawiedza Europę – upiór komunizmu”. [8] Po ponad wiekowym okresie później, Partia Komunistyczna jest więcej niż nawiedzającym upiorem. Opętała ona konkretne, materialne ciało. Rozprzestrzeniła się po całym świecie jak epidemia, zabiła dziesiątki milionów ludzi, a setkom milionów odebrała własność oraz wolność ducha i umysłu.

Podstawowym dogmatem Partii Komunistycznej jest odebranie wszelkiej własności prywatnej, tak, aby wyeliminować „klasę wyzyskującą”. Własność prywatna jest podstawą wszelkich praw społecznych i często niesie ze sobą narodową kulturę. Ludzie, którzy ograbiani są z prywatnej własności, tracą również wolność myśli i ducha. Idąc dalej, mogą również stracić wolność nabywania praw społecznych i politycznych.

Stając wobec kryzysu przetrwania, KPCh była zmuszona w latach 80-tych dokonać reform ekonomicznych. Przywrócono wówczas ludności kilka praw do własności prywatnej. Stworzyło to lukę w masywnej machinie precyzyjnej kontroli KPCh. Luka ta powiększyła się, gdy członkowie KPCh stanęli do gromadzenia prywatnych fortun.

KPCh - podły, owładający upiór, podpierający się siłą, oszustwem, częstym przeobrażaniem i zmianą wyglądu, pokazuje teraz oznaki rozpadu, stając się nerwowy z powodu nawet najmniejszych zakłóceń. Zamierza przetrwać, akumulując więcej bogactwa i zaciskając kontrolę, jednak działania te służą tylko pogłębianiu się kryzysu.

Dzisiejsze Chiny wydają się kwitnąć, jednak konflikty społeczne zostały rozbudowane do nigdy wcześniej niespotykanego poziomu. Używając technik politycznych z przeszłości, KPCh może podjąć próbę pewnego rodzaju wycofania, odwracając swe poprzednie prześladowania ruchu demokratycznego z placu Tiananmen, czy prześladowania Falun Gong, lub czyniąc kolejną grupę wybranym wrogiem, tym samym kontynuując praktykowanie władzy terroru.

Stawiając czoła wyzwaniom przez ostatnie sto lat, odpowiedzią narodu chińskiego było importowanie broni, reformowanie ich systemów, wzniecając ekstremalne i pełne przemocy rewolucje. Poległo niezliczenie wielu ludzi, a większość tradycyjnej chińskiej kultury została porzucona. Okazuje się, że owe odpowiedzi nie powiodły się. Kiedy poruszenie i trwoga zajmowały umysły Chińczyków, KPCh wykorzystała okazję i wkroczyła na scenę, po czym ostatecznie opanowała tą ostatnią, przetrwałą ze starożytnych czasów, cywilizację na świecie.

Podczas przyszłych wyzwań, Chińczycy będą musieli ponownie wybierać; nie unikną tego. Bez względu na to, jakiego dokonają wyboru, każdy obywatel Chin musi zrozumieć, że jakiekolwiek pokładanie nadziei w KPCh powiększy tylko szkody uczynione narodowi chińskiemu i da nowy zastrzyk energii owładającej złem KPCh.

Musimy porzucić wszelkie iluzje, gruntownie zbadać siebie samych bez ulegania nienawiści, chciwości lub żądzy. Tylko wtedy będziemy w stanie sami uwolnić się od trwającego przez ponad 50 lat koszmaru kontroli przez owładającego upiora KPCh. W imię wolnego narodu możemy ponownie ustanowić chińską cywilizację, opierającą się na uszanowaniu ludzkiej natury i miłosierdzia dla każdego.

******************

Przypisy:

[1] Reforma Stu Dni była 103-dniową reformą trwającą od 11 czerwca do 21 września 1898 r. Guangxu, Cesarz Dynastii Qing (1875-1908) nakazał serię reform wymierzonych w wywołanie radykalnych zmian społecznych i instytucjonalnych. Rządząca konserwatywna elita ostro sprzeciwiła się reformom. Poparta przez ultrakonserwatystów i z cichym poparciem politycznego oportunisty Yuan Shikai, Cesarzowa Dowager Cixi zaplanowała i doprowadziła do zamachu stanu w dniu 21 września 1898 r., zmuszając młodego, pełnego wizji reform Guangxu do odsunięcia się. Cixi przejęła rząd jako regent. Reforma Stu Dni zakończyła się uchyleniem nowych edyktów i egzekucją sześciu głównych adwokatów reform.

[2] Rewolucja Xinhai (lub Rewolucja Hsinhai), nazwana od roku chińskiego Xinhai (1911 r.), była obaleniem (10 październik 1911 r. - 12 luty 1912 r.) rządzącej Chinami Dynastii Qing i ustanowieniem Republiki Chin.

[3] Ruch Czwartego Maja był pierwszym ruchem masowym w nowożytnej historii Chin; rozpoczął się 4 maja 1919 r.

[4] Źródło: http://eserver.org/marx/1848-communist.manifesto/cm4.txt.

[5] List Mao Zedonga do swej żony Jiang Qing (1966 r.)

[6] Źródło: http://www.debates.org/pages/trans2004a.html.

[7] Dao De Jing, Rozdział 25

[8] Źródło: http://eserver.org/marx/1848-communist.manifesto/cm1.txt. 

Komentarze Epoch Times na temat Partii Komunistycznej - Część 2
O początkach Komunistycznej Partii Chin

Słowo wstępne

Według książki zatytułowanej Tłumaczenie prostych i analiza złożonych znaków (Shuowen Jiezi), napisanej przez Xu Shena (datowana na 147 r. n. e., Wschodnia Dynastia Han), tradycyjny chiński piktogram Dang, oznaczający „partię” lub „bandę”, składa się z dwóch rdzeni, znaczących odpowiednio: „szerzyć lub głosić” oraz „ciemny lub czarny”. Gdy złoży się razem te dwa rdzenie, piktogram oznacza „szerzenie ciemności”. Pojęcia „partia” i „członek partii”, (co też można tłumaczyć jako „banda” i „członek bandy”) mają negatywny wydźwięk. Konfucjusz powiedział: „Ktoś szlachetnego rodu jest dumny, lecz nie agresywny, przyjacielsko nastawiony, ale nie stronniczy”. Odnośniki do Analektów (Lunyu) wyjaśniają: „O ludziach, którzy dopomagają jeden drugiemu w ukrywaniu swoich złych postępków, mówi się, że tworzą bandę (partię)”. W historii Chin kliki polityczne często nazywano Peng Dang (spisek). W tradycyjnej kulturze chińskiej to synonim „zgrai łotrów” i znaczenie to sugeruje łączenie się w szajkę dla własnych interesów.

Dlaczego Partia Komunistyczna powstała, rozrosła się i w końcu przejęła władzę we współczesnych Chinach? Komunistyczna Partia Chin (KPCh) nieustannie wbija ludziom do głowy, że to historia wybrała KPCh, że to ludzie wybrali KPCh i że „bez KPCh nie byłoby współczesnych Chin”.

Czy naród chiński wybrał Partię Komunistyczną? Czy to raczej Partia Komunistyczna złączyła się w szajkę i zmusiła Chińczyków, żeby się z tym pogodzili? Odpowiedzi musimy znaleźć w historii.

Od czasów późnej dynastii Qing (1644-1911) aż do początków okresu Republiki (1911-1949), Chiny przeżywały potężne ciosy z zewnątrz oraz szeroko zakrojone próby reformowania od wewnątrz. Społeczeństwo chińskie pozostawało w bolesnym stanie wrzenia. Wielu intelektualistów i ludzi o szczytnych ideałach chciało uratować kraj i jego mieszkańców. Jednak pośród ogólnonarodowego kryzysu i chaosu wzrastało w nich poczucie niepokoju, które najpierw doprowadziło do niezadowolenia, a w końcu do kompletnej rozpaczy. Podobnie jak ludzie, którzy w czasie choroby zwracają się do jakiegokolwiek lekarza, poszukali oni rozwiązania poza granicami Chin. Gdy zawiódł sposób brytyjski i francuski, przerzucili się na metody z Rosji. Nie wahali się przepisać w chorobie najbardziej radykalnego z lekarstw, żywiąc nadzieję, że Chiny prędko się wzmocnią.

Ruch Czwartego Maja z roku 1919 był wiernym odbiciem tej rozpaczy. Niektórzy opowiadali się za anarchizmem, inni proponowali odrzucenie doktryn Konfucjusza, a jeszcze inni sugerowali wprowadzenie zagranicznej kultury. Krótko mówiąc, odrzucili oni tradycyjną kulturę chińską i sprzeciwili się naukom Konfucjusza o drodze środka. Żądni pójścia na skróty, orędowali za zniszczeniem wszystkiego, co wywodziło się z tradycji. Z jednej strony radykalni członkowie Ruchu nie znajdowali sposobu, by się przysłużyć krajowi, a z drugiej święcie wierzyli w swoje ideały i wolę. Czuli, że świat stracił nadzieję i wierzyli, że tylko oni odnaleźli właściwe podejście do przyszłego rozwoju Chin. Ogarniała ich pasja rewolucji i przemocy.

Różne doświadczenia prowadziły do rozmaitych teorii, zasad i dróg obranych przez poszczególne ugrupowania. Wreszcie pewna grupa ludzi odbyła spotkanie z przedstawicielami Partii Komunistycznej ze Związku Radzieckiego. Idea „użycia rewolucyjnej przemocy w celu zdobycia władzy politycznej”, wywodząca się z teorii marksizmu-leninizmu, przemawiała do ich gorących umysłów i pasowała do pragnień uratowania kraju i narodu. Natychmiast zawiązano wzajemne porozumienie i wprowadzono do Chin komunizm, koncepcję totalnie obcą. W I kongresie KPCh uczestniczyło w sumie 13 przedstawicieli. Później kilku z nich zmarło, kilku uciekło, a kilku – jako zdrajcy KPCh lub też oportuniści – wysługiwało się japońskiemu okupantowi, stając się zdrajcami Chin, bądź opuściło szeregi KPCh, by dołączyć do Kuomintangu (Partii Nacjonalistycznej, określanej odtąd tutaj skrótem KMT). W roku 1949, gdy KPCh doszła w Chinach do władzy, tylko Mao Zedong (w pisowni także jako Mao Tse-tung) oraz Dong Biwu ostali się spośród początkowych trzynastu członków Partii. Nie jest jasne, czy w tamtym czasie założyciele orientowali się, że „obiekt kultu”, który sprowadzili ze Związku Radzieckiego, jest w istocie upiorem zła, a lekarstwo, którego poszukiwali, żeby umocnić naród, to w rzeczywistości śmiertelna trucizna.

Komunistyczna Partia Wszechrosji (Bolszewicy, znani później pod nazwą Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego), która właśnie zwyciężyła w swojej rewolucji, żywiła obsesyjne ambicje względem Chin. W 1920 r. Związek Radziecki utworzył Biuro Dalekowschodnie, oddział Trzeciej Międzynarodówki, czyli Kominternu. Odpowiadał on za założenie Partii Komunistycznej w Chinach i w innych krajach. Szefem biura został Sumilckij, a jego zastępcą Grigorij Wojtinskij. Wraz z Chenem Duxiao i innymi rozpoczęli oni przygotowania do utworzenia KPCh. Propozycja założenia filii Kominternu w Chinach, jaką przedstawili w Biurze Dalekowschodnim w czerwcu 1921 r., przyjmowała, że KPCh będzie filią, kierowaną przez Komintern. 23 lipca 1921 r., z pomocą Nikolskiego i Maringa z Biura Dalekowschodniego, oficjalnie powołano Komunistyczną Partię Chin.

Ruch komunistyczny został wówczas wprowadzony do Chin na zasadzie eksperymentu, a KPCh umiejscowiła się ponad wszystkim, zmiatając cokolwiek stało jej na drodze i przynosząc w ten sposób Chinom niekończącą się katastrofę.

******************

I. KPCh wzrosła na stałym gromadzeniu podłości

Nie było łatwym zadaniem wprowadzić do Chin obcego i podłego upiora, takiego jak Partia Komunistyczna, kompletnie nie dającej się pogodzić z tradycją Chin – kraju, w którym historia cywilizacji liczy sobie pięć tysiącleci. KPCh oszukała zarówno lud, jak i patriotycznie nastawioną elitę intelektualną, pragnącą służyć krajowi, mamiąc obietnicami komunistycznej utopii. W jeszcze większym stopniu zniekształciła teorię komunizmu, już i tak poważnie wypaczoną przez Lenina, żeby dostarczyć podstaw teoretycznych do zniszczenia wszelkiej tradycyjnej moralności i zasad. W dodatku skrzywiona teoria KPCh została użyta do zniszczenia wszystkiego, co nie służyło władzy KPCh, oraz do wyeliminowania wszystkich klas społecznych i osób, które mogłyby zagrozić jej supremacji. KPCh przejęła z Rewolucji Przemysłowej zasadę walki z wiarą, jak również pełniejszy ateizm komunistyczny. Odziedziczyła komunistyczne zaprzeczenie własności prywatnej i zaimportowała leninowską teorię walki klas. Jednocześnie KPCh przejęła i umocniła najgorsze cechy chińskiej monarchii.

Historia KPCh ukazuje proces stopniowego gromadzenia przez nią wszelkich przejawów zła, zarówno z kraju jak i z zagranicy. KPCh udoskonaliła swoje dziewięć odziedziczonych cech, nadając im „chiński charakter”: zło, oszustwo, prowokację, uaktywnianie wszelkiej społecznej szumowiny, szpiegostwo, kradzież, zwalczanie, eliminację i sprawowanie kontroli. W odpowiedzi na permanentny kryzys, KPCh skonsolidowała i wzmocniła wykorzystywane środki i zasięg działania tych śmiercionośnych tendencji.

Pierwsza odziedziczona cecha: Zło - wprowadzenie charakteryzującej się złem odmiany marksizmu-leninizmu

Z początku marksizm pociągał chińskich komunistów deklaracjami „wykorzystania radykalnej rewolucji do zniszczenia starych struktur władzy i ustanowienia dyktatury proletariatu”. Dokładnie to stanowi korzenie zła w marksizmie-leninizmie.

Marksistowski materializm przekłada się na ograniczone koncepcje ekonomiczne środków produkcji, stosunków produkcji i wartości dodanej. We wczesnych stadiach rozwijającego się kapitalizmu Marks dokonał krótkowzrocznej prognozy, że kapitalizm umrze, a zwycięży proletariat, czemu zaprzeczyła historia i zwykły realizm. Marksistowsko-leninowska rewolucja przemocy i dyktatura proletariatu propaguje politykę totalitaryzmu i proletariacką dominację. Manifest Komunistyczny u podstaw Partii Komunistycznej umieszczał konflikt klasowy i walkę klas. Proletariat uwalniał się od tradycyjnej moralności i stosunków społecznych w celu przejęcia władzy. Doktryny komunistyczne, od chwili, gdy się ukazały, stawiały się w opozycji do wszelkiej tradycji.

Natura ludzka nieodmiennie przeciwstawia się przemocy. Przemoc pozbawia ludzi skrupułów, czyniąc z nich tyranów. Dlatego wszędzie i zawsze ludzkość w gruncie rzeczy odrzucała założenia teorii przemocy przyjętej przez Partię Komunistyczną; teorii, która nie miała żadnego poprzednika w żadnym z wcześniejszych systemów myśli, filozofii, czy tradycji. Komunistyczny system terroru spadł na ziemię jakby znikąd.

Podła ideologia KPCh zbudowana jest na założeniu, że ludzkość potrafi ujarzmić przyrodę i zmienić świat. Partia Komunistyczna przyciągała wielu ludzi swoimi ideałami „emancypacji całej ludzkości” i „zjednoczenia świata”. KPCh oszukała wiele osób, zwłaszcza tych, którym na sercu leżało ludzkie położenie i którzy chcieli zostawić po sobie ślad w skali społecznej. KPCh zapomniała, że nad nami jest niebo. Zainspirowana piękną, lecz błędną ideą „zbudowania nieba na ziemi”, brzydziła się wszelką tradycją, gardząc życiem innych, którzy z kolei sami się staczali. Ci ludzie czynili to wszystko, pragnąc chwalebnie służyć KPCh i zyskiwać honor.

Partia Komunistyczna zaprezentowała fantazję „komunistycznego raju”, jako prawdę i wzbudziła w ludziach entuzjazm do walczenia o niego: „Bo grom rozumu tworzy nowe; rodzi się lepszy świat”. [1] Wcielając w życie tak kompletnie absurdalny pomysł, KPCh rozluźniła więź pomiędzy ludzkością i niebiosami; przecięła przy tym arterię życiową łączącą Chińczyków z ich przodkami i narodową tradycją. Nawołując ludzi, by oddali życie za komunizm, KPCh wzmacniała swoją zdolność czynienia zła.

Druga odziedziczona cecha: Oszustwo – zło musi oszukiwać, by udawać, że jest prawe

Zło musi kłamać. Żeby wykorzystać masy pracujące, KPCh tytułowała je „najbardziej zaawansowaną klasą społeczną”, „klasą pełną poświęcenia”, „klasą wiodącą” i „pionierami rewolucji proletariackiej”. Kiedy Partia Komunistyczna potrzebowała rolników, obiecała „ziemię dla chłopów”. Mao chwalił chłopstwo, głosząc: „Bez ubogich chłopów nie byłoby rewolucji; zaprzeczanie ich roli jest zaprzeczaniem rewolucji”.[2] Kiedy zaś Partia Komunistyczna potrzebowała pomocy ze strony klasy kapitalistów, nazywała ich „towarzyszami podróży rewolucji proletariackiej” [ros. poputcziki; przyp. tłum.] i obiecywała „demokratyczny republikanizm”. Gdy KMT nieomal doszczętnie zniszczył Partię Komunistyczną, głośno nawoływała: „Chińczycy, nie walczcie przeciwko Chińczykom” i obiecywała poddać się przywództwu KMT. Gdy tylko wojna antyjapońska (1937-1945) dobiegła końca, KPCh wszystkie swoje siły skierowała przeciwko KMT, obalając jego rząd. Podobnie KPCh wyeliminowała klasę kapitalistów wkrótce po przejęciu w Chinach władzy, a na koniec chłopów i robotników przemieniła istotnie w proletariat nędzarzy.

Pojęcie zjednoczonego frontu jest typowym przykładem kłamstw głoszonych przez KPCh. Żeby zwyciężyć w wojnie domowej przeciwko KMT, KPCh odstąpiła od swojej zwykłej taktyki zabijania wszystkich członków rodziny posiadacza ziemskiego lub bogatego chłopa i przyjęła wobec swoich wrogów klasowych, czyli obszarników i bogatych chłopów, „tymczasową politykę zjednoczenia”. 20 lipca 1947 r. Mao Zedong ogłosił, że „Oprócz nielicznych elementów reakcyjnych, wobec klasy posiadaczy powinniśmy przyjąć lżejsze podejście (…) żeby zredukować elementy wrogie”. Jednak, gdy tylko KPCh zdobyła władzę, posiadacze i bogaci chłopi nie uszli ludobójstwu.

Mówić jedno, a robić drugie, to normalne dla Partii Komunistycznej. Kiedy KPCh potrzebowała zrobić użytek z partii demokratycznych, zwoływała wszystkie partie, by „dążyły do długofalowej koegzystencji, obserwowały nawzajem swoje poczynania, były wobec siebie szczere i dzieliły swoje wzloty i upadki”. Ktokolwiek nie zgadzał się lub odmawiał poddania się partyjnym koncepcjom, słowom, uczynkom i organizacji, był eliminowany. Marks, Lenin i przywódcy KPCh, wszyscy głosili, że siła polityczna Partii Komunistycznej nie będzie udziałem żadnych innych osób, czy grup. Od samego początku komunizm niósł ze sobą w genach dyktaturę. KPCh jest despotyczna i uznaje tylko swoją wyłączność. Nigdy nie współistniała z żadnymi innymi partiami politycznymi ani ugrupowaniami w uczciwy sposób, zarówno gdy starała się zdobyć władzę, jak i po dojściu do władzy. Nawet w czasie tak zwanego okresu „rozluźnienia”, koegzystencja KPCh z innymi była co najwyżej mydleniem oczu.

Historia uczy nas nie wierzyć w żadne obietnice składane przez KPCh, ani nie ufać, że jakiekolwiek przyjęte przez KPCh zobowiązania, będą spełnione. Danie wiary słowom Partii Komunistycznej na temat jakiejkolwiek sprawy stałoby się sprawą, mogącą kosztować osobę jej własne życie.

Trzecia odziedziczona cecha: Podburzanie – umiejętne podsycanie nienawiści i pobudzanie mas do walki między sobą

Oszustwo służy wzbudzaniu nienawiści. Walka opiera się na nienawiści. Tam, gdzie nienawiści nie ma, można ją stworzyć.

Głęboko zakorzeniony system patriarchalnych klanów na chińskiej wsi stanowił główną barierę w ustanawianiu władzy politycznej przez Partię Komunistyczną. Społeczność wiejska z początku żyła w harmonii i relacje pomiędzy posiadaczami ziemi i najemcami zupełnie nie miały charakteru konfrontacji. Właściciele zapewniali chłopom środki do życia, a chłopi w zamian utrzymywali posiadaczy.

Te nieco współzależne relacje zostały przez KPCh przekręcone w skrajny antagonizm i wyzysk klasowy. Z harmonii zrobiono wrogość, nienawiść i walkę. To, co rozsądne, nazwano brakiem rozsądku, z porządku uczyniono chaos, a republikanizm uznano za despotyzm. Partia Komunistyczna zachęcała do wywłaszczania, morderstw dla pieniędzy i zarzynania obszarników, bogatych chłopów, ich rodzin i ich klanów. Wielu chłopów nie chciało odbierać innym ich własności. Niektórzy nocą zwracali własność zabraną właścicielom w ciągu dnia, ale poddawani byli krytyce przez grupy robocze KPCh w regionach rolniczych, jako posiadający „niską świadomość klasową”.

W celu wywołania nienawiści klasowej KPCh sprowadziła teatr chiński do roli narzędzia propagandowego. Słynna opowieść o klasowym prześladowaniu Białowłose dziewczę [3] traktowała początkowo o kobiecie nieśmiertelnej i nie miała nic wspólnego z konfliktami klasowymi. Pod piórami wojskowych pisarzy została przekształcona w „nowoczesny” dramat, operę i balet, używane do wzbudzania nienawiści klasowej. Kiedy podczas II wojny światowej Japonia najechała Chiny, KPCh nie walczyła z armią japońską. Zamiast tego, zaatakowała rząd KMT oskarżeniami, że KMT zdradził ojczyznę przez zaniechanie walki z Japonią. Nawet w najbardziej krytycznych chwilach narodowej klęski, podburzała naród do oporu wobec rządu KMT.

Szczucie mas, by walczyły między sobą, to klasyczny chwyt KPCh. KPCh stworzyła własną regułę 95:5 przyporządkowania klasowego: 95 procent społeczeństwa będzie przyporządkowane różnym klasom, które można pokonać, podczas gdy pozostałe 5 procent będzie przypisane siłom wrogim klasowo. Ludzie w ramach 95 procent byli bezpieczni, ale wspomniane 5 procent zwalczano. Ze strachu i żeby się uchronić, ludzie starali się znaleźć wśród 95 procent. W konsekwencji zanotowano wiele przypadków, gdy ludzie krzywdzili innych, nawet tych zranionych dodatkowo poniżając. KPCh, używając prowokacji w swoich licznych posunięciach politycznych, mistrzowsko opanowała tę technikę.

Czwarta odziedziczona cecha: uaktywnianie społecznej szumowiny – łotry i szumowiny formują szeregi KPCh

Uwolnienie społecznej szumowiny prowadzi do zła i zło musi zutylizować tę szumowinę. Rewolucje komunistyczne często wykorzystywały rebelię łotrów i szumowin. Komuna Paryska w istocie stosowała zabijanie, podpalenia i przemoc, którym przewodziły wyrzutki społeczeństwa. Nawet Marks gardził „lumpenproletariatem”. [4] W Manifeście Komunistycznym Marks stwierdza: „Niebezpieczna klasa, społeczne szumowiny, ta biernie gnijąca masa odrzucona przez najniższe warstwy starego społeczeństwa, może gdzieniegdzie zostać porwana przez nurt rewolucji proletariackiej; jej warunki życia jednak przygotowują ją znacznie bardziej do roli przekupnego narzędzia reakcyjnej intrygi”. Z drugiej strony chłopi uważani byli przez Marksa i Engelsa za niezdolnych do stanowienia jakiejkolwiek klasy społecznej z powodu ich tak zwanego rozczłonkowania i ignorancji.

KPCh dalej rozwijała ciemną stronę teorii marksistowskiej. Mao Zedong powiedział: „męty społeczne i kryminaliści są odrzucani przez społeczeństwo, ale tak naprawdę są najodważniejsi, najdokładniejsi i najtwardsi podczas rewolucji na obszarach wiejskich”. [2] Lumpenproletariat wzmocnił brutalną naturę KPCh i ustanowił wczesną władzę polityczną na obszarach wiejskich. Słowo „rewolucja” po chińsku znaczy dosłownie „zabierać życie”, co wszystkim dobrym ludziom przywodzi na myśl okropności i nieszczęścia. A jednak Partia zdołała nadać „rewolucji” pozytywne znaczenie. Podobnie, w debacie nad określeniem „lumpenproletariat” podczas Rewolucji Kulturalnej, KPCh czuła, że „lumpen” nie brzmi dobrze, dlatego po prostu zastąpiła to słowem „proletariat”.

Innym zachowaniem szumowin społecznych jest odgrywanie łajdaka. W odpowiedzi na krytykę, że są dyktatorami, oficjele partyjni ujawniali swoje skłonności do tyranii i bezczelnie oświadczali coś w rodzaju: „Tak jest, rzeczywiście tak właśnie postępujemy. Doświadczenia chińskie zgromadzone na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci wymagają, byśmy zastosowali władzę demokratycznej dyktatury. Nazywamy ją »ludową demokratyczną autokracją«”.

Piąta odziedziczona cecha: Szpiegostwo – infiltrować, siać niezgodę, dezintegrować i zastępować

Oprócz oszukiwania, szerzenia nienawiści i wykorzystywania wyrzutków społecznych, stosowano też techniki szpiegowania i siania niezgody. KPCh jest biegła w infiltracji. Kilkadziesiąt lat temu „Wielka Trójka” wybitnych agentów KPCh – Qian Zhuangfei, Li Kenong i Hu Beifeng – pracowała tak naprawdę dla Che