Ściany świątyni pokryte były 700 złotymi blachami wysadzanymi szmaragdami i turkusami. Światło padające z zewnątrz tworzyło potężny blask, gdyż wzmocniono je odbiciami w złotych płytach. W świątyni czczono słońce, symbolizowane przez złoty krąg, księżyc, który wyobrażała okrągła tafla srebra, a także gwiazdy, błyskawice i tęczę (inkaska flaga Peru złożona jest z kolorowych pasów przedstawiających wszystkie kolory tęczy, niestety w XX wieku splagiatowały ją środowiska gejowskie i uważają za swoją).

W Qoricancha przechowywano zmumifikowane ciała dawnych inkaskich królów na złotych tronach i ubranych w cenne szaty. Święte Dziewice tkały szaty dla panującego Inki, który nosił je tylko jeden dzień. A były to szaty nie byle jakie, utkane z wełny lamy i alpaki, lub z kolorowych piór amazońskich ptaków, a nawet uszyte ze skórek nietoperzy (wyjątkowo delikatnych). Spośród Świętych Dziewic (Acllas) tylko Inka wybierał sobie konkubiny.

Dziedziniec Qoricancha wypełniony był naturalnej wielkości rzeźbami drzew, roślin i zwierząt ze srebra i złota. Był tam nawet złoty łan pszenicy, złote motyle i inne owady wykonane z wielka precyzją. Z tego złotego ogrodu pochodziło też 20 złotych posągów pięknych kobiet naturalnej wielkości, które Hiszpanie otrzymali jako okup za życie króla Atahualpy (i tak go zabili).

Hiszpanie zgwałcili i wymordowali Święte Dziewice, zrabowali i przetopili w sztaby złoto i srebro, po czym zburzyli świątynię i na jej gruzach wybudowali katolicki klasztor. Jeśli oglądaliście państwo film „Misja", to wiecie, że był to typowy scenariusz „krzewienia wiary".

To, co zostało z Qoricancha, jest pięknym miejscem, ale zaledwie bladym cieniem dawnej świetności. Niestety. Nie przypadkiem na obrazach Ostatniej Wieczerzy, malowanych przez Indian, Judasz ma twarz Francisca Pizarra.